CGIL – італьянская канфедэрацыя прафсаюзаў са 130-гадовай гісторыяй, вядомая як самая левая з усіх італьянскіх прафсаюзаў – гэтымі днямі праводзіць штогадовы фестываль у Балонні. Фестываль “Forna Manifesta” арганізаваны з нізоў, што робіць атмасферу вельмі аўтэнтычнай і цёплай. На пляцоўцы фестывалю шмат валанцёраў, гэта шумны вулей, дзе кожны робіць сваю частку працы.
5 ліпеня старшыня «Салідарнасці» Лізавета Мерляк мела гонар удзельнічаць у панэльнай дыскусіі, прысвечанай барацьбе працоўных з аўтарытарызмам і фашызмам. Удзельнікамі дыскусіі былі жанчыны з Ірана, М’янмы, Італіі і Беларусі, што стварала ўражанне, што паўстанне супраць правых аўтарытарных рэжымаў – гэта жаночая справа.
Сярод найбольш страшных прыкладаў рэпрэсій супраць людзей у цэлым, жанчын у прыватнасці, і прафсаюзаў як адной з найбольш актыўных арганізацый грамадзянскай супольнасці, былі Іран, М’янмы і Беларусь.
Заўсёды ашаламляе розніца паміж зверствамі, з якімі сутыкаюцца працоўныя пры дыктатурах. Зняволенне, забойствы, катаванні, бамбардыроўкі… і ўсё ж працоўныя ва ўсім свеце арганізуюцца дзеля справядлівасці ў сваіх грамадствах, часта з выгнання.
У сваім выступе старшыня «Салідарнасці» зрабіла агляд агульных парушэнняў правоў чалавека і працоўных правоў, якія адбываюцца ў Беларусі ўжо больш за два дзесяцігоддзі. Яна падкрэсліла, што сярод паўтары тысячы палітвязняў у Беларусі не менш за 44 прафсаюзныя і працоўныя актывісты, многія з якіх кваліфікуюцца як экстрэмісты і нават тэрарысты. Таксама згадвалася прымусовая праца палітвязняў.
Новы інструмент барацьбы з парушэннямі свабоды аб’яднання ў Беларусі, за які выступаюць прафсаюзы – артыкул 33 Статута МАП і стратэгія прафсаюзаў, каб максімальна ўжываць яго – гэта пытанне, якое міжнародныя прафсаюзы абмяркоўваюць і пачынаюць выкарыстоўваць.
Лізавета Мерляк падкрэсліла, што перадумовай для пачатку дыялога з уладамі Беларусі павінна стаць безумоўнае вызваленне палітычных зняволеных. Таксама яна звярнула ўвагу ўдзельнікаў панэльнай дыскусіі на важнасць і тэрміновасць аднаго з пунктаў рэзалюцыі Міжнароднай Канферэнцыі Працы па Беларусі: падтрымку прафсаюзных актывістаў, якія былі вымушаны пакінуць Беларусь, а менавіта прадастаўленне ім палітычнага прытулку.
Падчас сустрэчаў у рамках фестывалю былі дасягнуты дамовы па шэрагу пытанняў салідарнай падтрымкі беларускіх дэмакратычных прафсаюзаў.