Беларуская моладзь пад перакрыжаваным агнём

У Міжнародны дзень моладзі важна пагаварыць пра тое, як войны і рэпрэсіі ўплываюць на моладзь. У Беларусі цэлае пакаленне вырасла пад кантролем прапаганды і абмежаванняў, але ў маладых людзей усё яшчэ ёсць шанец абараніць сваё права на свабоду і будучыню без гвалту.

Яўген Дзенісенка

Мы жывем у час, які вызначаецца канфліктамі — палітычнымі, ваеннымі і грамадскімі. Усе яны цесна ўзаемазвязаны, часта вядуць адзін да аднаго. Палітыкі, імкнучыся задаволіць свой электарат, усё часцей звяртаюцца да ваенных сродкаў, каб адцягнуць увагу людзей ад глыбейшых эканамічных і сацыяльных праблем. Такія лідары, як Пуцін, Трамп і Нетаньяху, вядомыя тым, што здзіўляюць айчынную аўдыторыю дэманстрацыяй ваеннай моцы за мяжой, адцягваючы ўвагу ад больш актуальных унутраных праблем.

Менавіта моладзь заўсёды найбольш пакутуе ад ваенных канфліктаў. Моладзь адпраўляюць на перадавую. Іх эксплуатуюць як танную працоўную сілу для вытворчасці зброі. Менавіта маладыя розумы перавыхоўваюцца ваеннай прапагандай у школах і універсітэтах, калі дзяржавы выбіраюць ваенны шлях. Яны вымушаныя аддаваць і губляць усё дзеля расплывістых ідэй штучнага патрыятызму і смерці за Радзіму.

Беларусь даўно знаходзіцца ў стане эскалацыі палітычнага крызісу. З моманту прыходу да ўлады першага — і пакуль адзінага — прэзідэнта Аляксандра Лукашэнкі ўсе дзяржаўныя інстытуты паступова трапляюць пад яго кантроль, а галасы апазіцыі падаўляюцца. Беларуская моладзь заўсёды была цэнтральнай мішэнню гэтых рэпрэсій. Рэжым узяў пад кантроль усе моладзевыя арганізацыі і аб'яднаў іх пад адным дахам — Беларускім рэспубліканскім саюзам моладзі. Калісьці незалежны і аўтаномны, ён стаў рупарам новай дзяржаўнай ідэалогіі.

Разам з многімі іншымі моладзевымі арганізацыямі ён сфармаваў новае пакаленне маладых беларусаў — адданых, ваяўнічых і маўклівых. Іх вучылі падпарадкоўвацца тым, хто аддае загады, і пагарджаць усім, што аспрэчвае гэтыя загады. Самае галоўнае, што іх адгаварылі ад крытычнага мыслення. Гучныя лозунгі, такія як «святое мінулае», «жыццё за Радзіму» і «смерць ворагам», адцягваюць увагу ад паўсядзённых праблем — ваенная стратэгія ў мірны час. Гэта бесперапынная падрыхтоўка да канфлікту, якая падсілкоўваецца іншым відам канфлікту — барацьбой за розумы. Вайнай за моладзь.

У 2020 годзе, пасля 26 гадоў няўмольнай вайны для беларускага моладзі, найбольш відавочным вынікам здавалася непахісная перамога сістэмы Лукашэнкі. Аднак новае пакаленне беларусаў вырашыла пайсці іншым шляхам. Яны пачалі сумнявацца ў адзіным статус-кво, які яны калі-небудзь ведалі. За адну ноч старая ідэалогія растварылася, і — аб'яднаныя пачуццём салідарнасці — яны выйшлі на вуліцы, каб мірна выйграць вайну. Яны неслі кветкі, а не зброю. Яны насілі белае, а не камуфляж. Яны не перамаглі...

З таго часу Беларусь стала самай ізаляванай тэрыторыяй у Еўропе, якой кіруе адзін з самых рэпрэсіўных рэжымаў у свеце. Тых, хто не мог уцячы, саджалі ў турму. Іншых прымушалі маўчаць. Я не ведаю, ці можна выйграць вайну супраць жорсткага рэжыму кветкамі, калі іх косяць сапраўдныя кулі. Але я ведаю адно — барацьба за розумы моладзі яшчэ не прайграна.

Як прафсаюзы, мы павінны працягнуць гэтую барацьбу. Як толькі мы дасягнем поспеху, не застанецца месца для крывавых канфліктаў у справядлівым, дэмакратычным і роўным грамадстве, якое мы імкнемся пабудаваць.

Аўтар: Яўген Дзенісенка, БКДП

www.ituc-csi.org

Чытаць на eng