Ён верыў у нас, калі іншыя маўчалі

Мы павінны аддаць даніну памяці чалавеку, чыя страта закранула не толькі беларускіх прафсаюзных актывістаў, але і ўвесь міжнародны працоўны рух. Некалькі дзён таму пайшоў з жыцця Дан Галін. Ён быў адданым арганізатарам, настаўнікам для многіх і сябрам для тых, хто найбольш меў патрэбу ў салідарнасці.

Дан Галін

З 1968 па 1997 год Дан Галін займаў пасаду Генеральнага сакратара Міжнароднага саюза работнікаў харчовай і сумежнай прамысловасці (IUF). Пад яго кіраўніцтвам арганізацыя стала мацнейшай, больш дэмакратычнай і больш глабальна звязанай. Ён падтрымліваў не толькі працаўнікоў фармальнага сектара, але і занятых у нефармальнай і нестабільнай занятасці. Ён прасоўваў удзел жанчын у прафсаюзах і нястомна працаваў над стварэннем незалежных прафсаюзаў у краінах, якія вызваляюцца ад аўтарытарных рэжымаў.

Пасля сыходу з IUF ён стаў сузаснавальнікам Глабальнага інстытута працы – арганізацыі, якая займаецца палітычнай асветай прафсаюзных актывістаў і прасоўваннем дэмакратычнага сацыялізму. Усё сваё жыццё ён будаваў сеткі салідарнасці, заахвочваў інтэрнацыяналізм і падтрымліваў тых, чые правы былі пад пагрозай.

У Беларусі мы памятаем яго не толькі за тое, што ён адстойваў, але і за тое, як ён быў з намі. Калі рэпрэсіі супраць незалежных прафсаюзаў узмацніліся, а міжнародная ўвага аслабла, Дан працягваў быць на сувязі. Ён узнімаў голас, калі іншыя маўчалі. Ён верыў у нас – тады, калі іншыя маўчалі.

У 2021 годзе, на 30-годдзе Беларускага Незалежнага прафсаюза – заснавальніка і членскай арганізацыі Беларускага кангрэса дэмакратычных прафсаюзаў – Дан сказаў:

”Наша гісторыя вучыць нас, што дыктатуры ніколі не вечныя, якімі бы моцнымі яны ні здаваліся, тады як працоўныя ніколі не спыняюць змагацца за свабоду і справядлівасць, ствараючы дэмакратычныя прафсаюзы – для сябе і для грамадства”.

Гэтая цытата – не толькі разважанне аб мінулым. Яна звернута роўна да сучаснасці. Сёння ў Беларусі ўсе незалежныя прафсаюзы ліквідаваны ўладамі. Дзесяткі лідараў і актывістаў знаходзяцца ў турмах. Тысячы вымушаны былі з'ехаць ці замаўчаць. Рэжым імкнецца сцерці саму ідэю незалежнай самаарганізацыі працаўнікоў.

Але гісторыя яшчэ не скончана. Як нагадваў нам Дан, працоўныя не перастануць аб'ядноўвацца і зараз мы захоўваем гэтую ідэю жывой.

Сёння мы ўзгадваем Дана Галіна не толькі таму, што яго больш няма, але таму, што тое, у што ён верыў, па-ранейшаму неабходна. Ягоная вера ў свабоду аб'яднання, у міжнародную салідарнасць, у сілу працоўных фармаваць сваю будучыню — гэтая вера працягваецца ў нашых дзеяннях.

Read this text in eng or rus